Λίγες μόλις μέρες έμειναν για να ξεκινήσει ο δεύτερος κύκλος αφήγησης παραμυθιών στο Θέατρο Αθήναιον και έτσι βρήκαμε την αφορμή να συνομιλήσουμε με την παραμυθού Μαρία Γκόγκα, η οποία ανταποκρίθηκε με μεγάλη χαρά. Μας μίλησε για την προσπάθειά της να φέρει τα παραμύθια στο θέατρο και για την σημαντικότητα της αφήγησης παραμυθιού στο λιλιπούτιο κοινό.

Παρουσιάζεται σε λίγες μέρες την παράσταση «Άσπρη σαν το χιόνι… γκρίζα σαν τη στάχτη» στο Αθήναιον. Είναι σε σειρά ο δεύτερος κύκλος παραστάσεων της ομάδας «Παραμυθοφασόλ». Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.

Αφηγούμαστε δυο Γερμανικά λαϊκά παραμύθια από τη συλλογή των αδερφών Γκριμμ. Τα πλαισιώνουμε με τραγούδια  που έγραψα εγώ και μουσική που εμπνεύστηκε η συνεργάτιδα μου Ντόλλυ Λιανά και ζωντανεύουμε τις εικόνες τους με κρουστά όργανα. Στην παράσταση αυτή θα υπάρχουν μικρές γευστικές  και όχι μόνο, εκπλήξεις για τους μικρούς και μεγάλους φίλους που θα έρθουν να μας δουν και να μας ακούσουν.

Αφηγείστε εδώ και πολλά χρόνια παραμύθια σε παιδιά από 3 έως και 103 ετών. Ποιες από τις ηλικίες είναι αυτές που συμμετέχουν πιο πολύ και ποιες είναι αυτές που σας… δυσκολεύουν περισσότερο;

Δεν θα έλεγα ότι κάποιες ηλικίες με δυσκολεύουν σε σχέση με κάποιες άλλες. Οι άνθρωποι είτε είναι μικροί είτε μεγάλοι συμμετέχουν με τον δικό τους τρόπο σε κάθε αφήγηση. Και κάθε φορά που παρουσιάζεται κάποια «δυσκολία» υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί. Βλέπετε πάντα υπάρχει η διάδραση με το κοινό.

Τα παιδιά, λέγεται, ότι είναι το πιο δύσκολο κοινό. Εσείς πως αποφασίσατε να αφηγείστε παραμύθια στο πιο δύσκολο κοινό;

Τα παιδιά λένε πάντα την αλήθεια. Κι όποιος ασχολείται μ’ αυτά πάντα έχει να μάθει κάτι.  Ασχολούμαι πολλά χρόνια με παιδιά ως μουσικοπαιδαγωγός. Έχω αποκτήσει μια καλή σχέση μ’ αυτές τις ηλικίες και είμαι πολύ χαρούμενη όταν βρίσκομαι μαζί τους είτε για να τους μάθω μουσική, είτε για να τους πω τα παραμύθια μου. Κι έπειτα χωρίς δυσκολία τι νόημα θα είχε αυτό που κάνω; Οι δυσκολίες μας κάνουν να πάμε ένα βήμα πιο πάνω.

Με ποια αφορμή αποφασίσατε να γίνεται παραμυθού και τι είναι αυτό που σας γοητεύει περισσότερο στα παραμύθια.

Μεγάλωσα με παραμύθια. Ένιωθα πάντα μια ασφάλεια και μια ηρεμία όταν τα άκουγα. Η επαφή μου με τη μουσική και τα μικρά παιδιά αργότερα, ο τρόπος μου για να τα προσεγγίσω απ’ τη μια  και η διάθεση μου να συνεχίσω την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα από την άλλη, με οδήγησε στην αφήγηση λαϊκών παραμυθιών.

«Άσπρη σαν το χιόνι… γκρίζα σαν τη στάχτη». Παραμύθια, που σε γενικότερες γραμμές είναι γνωστά σε μικρούς και μεγάλους. Ποιους κινδύνους θα μπορούσαν να κρύβουν γνωστά παραμύθια για μία παράσταση;

Στα παραμύθια δε νομίζω να υπάρχουν κίνδυνοι γιατί ποτέ η μια αφήγηση δεν μοιάζει με την άλλη. Εξάλλου έχουμε τα δικά μας τραγούδια, τη δική μας μουσική και κάθε φορά είναι στο χέρι μας να κάνουμε τα πιο γνωστά και πολύ ειπωμένα παραμύθια ενδιαφέροντα.

Τα παραμύθια, θα λέγαμε, είναι σκληρά και πολλά από αυτά παρουσιάζουν βίαιες σκηνές. Πως μπορείτε να ωραιοποιήσετε αυτό το κομμάτι της αφήγησης χωρίς να τρομάξει κάποιος από τους μικρούς σας θεατές;

Το παραμύθι εξάπτει τη φαντασία. Αυτός που το ακούει, φτάνει την εικόνα που του δίνεται με τον λόγο, όσο βίαιη κι αν είναι, ως εκεί που αντέχει. Μην ξεχνάτε πως τα παιδιά πλέον καθημερινά έρχονται σε επαφή με πολλές βίαιες εικόνες (μέσα από το διαδίκτυο κυρίως), που δεν προλαβαίνουν καν να επεξεργαστούν κι ίσως να μην αντέχουν αυτό που βλέπουν. Επίσης είναι και ο τρόπος που θα το πει ο αφηγητής. Αν αυτός δε νιώθει φόβο αυτό μεταδίδεται και στα παιδιά.

Μετά από αυτό τον κύκλο παραμυθιών, τι είναι αυτό που θα θέλατε να παρουσιάσετε στην πόλη μας;

Υπάρχουν κάποιες ιδέες και συζητήσεις για αφήγηση παραμυθιών σε ενήλικο κοινό. Και φυσικά συζητάμε για νέο κύκλο αφηγήσεων για τους μικρούς μας φίλους.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

Συντακτική ομάδα,

TheMagazine.gr