Την γνωρίσαμε σε προηγούμενες παραστάσεις όπου μας έδωσε την καλύτερη των
εντυπώσεων. Τώρα μας συστήνετε ξανά με αφορμή την παράσταση «Δεν πληρώνω
– Δεν πληρώνω» που παρουσιάζεται αυτό τον καιρό στο Θέατρο Αθήναιον. Λάμπει
επί σκηνής, έχει διάθεση και όρεξη για δουλειά και η ευγένειά της περισσεύει! Με
τη διάθεση που προαναφέρθηκε μας έλυσε τις απορίες, που είχαμε για το έργο και
κάπως έτσι την βάλαμε περισσότερο στην καρδιά μας από ότι ήταν ήδη. Ο λόγος για
την γλυκύτατη και ταλαντούχα Μαρία Κατέχη!
Είστε μία εκ των πρωταγωνιστών την παράστασης «Δεν πληρώνω – Δεν
πληρώνω». Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο και την πλοκή του.
Το έργο είναι μια λαϊκή επίκαιρη κωμωδία γραμμένη από τους Ντάριο Φο και
Φράνκα Ράμε όπου αναφέρεται στην οικονομική ανισότητα, την ακρίβεια, την
ανέχεια, τον αγώνα για την επιβίωση, την εκμετάλλευση και τον εκφοβισμό τους
χώρους εργασίας όπως επίσης και την ανάγκη για προσωπική επανάσταση
επιβιώνοντας σε ένα αδιάφορο κράτος!
Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μικρή λαϊκή γειτονιά του Μιλάνου όταν κάποιες
γυναίκες κάνουν πλιάτσικο σε ένα σούπερ μάρκετ και αποφασίζουν να
διαμαρτυρηθούν για την αύξηση των τιμών, ξεσπάει ανταρσία όταν παράλληλα οι
εργάτες αρνούνται να πληρώσουν στο εστιατόριο του εργοστασίου όπου
εργάζονται. Ξεκινάει, λοιπόν, μια σειρά από κωμικοτραγικές καταστάσεις στο σπίτι
του νομοταγή προλετάριου Τζιοβάνι και της επαναστάτριας Αντωνίας όπου γίνεται
και τόπος συνάντησης ενός αναρχικού μπάτσου, κι ενός δικτατορίσκου
καραμπινιέρη. Παρόντες φυσικά οι φίλοι των πρωταγωνιστών Μαργαρίτα και
Λουίτζι, ένας παράξενος νεκροθάφτης κι ο γέρος πατέρας του Τζιοβάνι με άνοια
όπου καταφέρνει να αναστατώσει τους ήρωες και να φέρει στην επιφάνεια σκληρές
αλήθειες. Εξελίσσεται μια αλυσίδα γεγονότων η οποία καταλήγει σε λαϊκές
εξεγέρσεις απεργίας σε μία εποχή με έντονη οικονομική κρίση.

Μία πασίγνωστη κωμωδία του Ντάριο Φο. Μία κωμωδία που γράφτηκε την
δεκαετία του ’70 και παρόλα αυτά είναι τόσο σύγχρονη όσο ποτέ. Πείτε μας γιατί
πιστεύετε ότι δεν έχουν αλλάξει οι καταστάσεις του τότε με του σήμερα;
Τρομακτικά επίκαιρο όταν ο Ντάριο Φο θέτει ζητήματα οικονομικής κρίσης,
καπιταλισμού, φτώχιας και επιβίωσης, δικαιοσύνης, ηθικής και πολλών ακόμα
φυσικά ζητημάτων που μας αφορούν μέχρι και σήμερα. Αρκετά πολιτικό το ζήτημα
και αρκετά προβληματικό μέχρι και σήμερα το ίδιο το σύστημα!
Εσείς ως ηθοποιός πως βιώνετε αυτές τις άσχημες καταστάσεις, που συμβαίνουν
γύρω μας και τι κάνετε για να μην πέσετε, αν μας επιτρέψετε, στο τρυπάκι της…
μιζέριας;
Συζητώ με τους ανθρώπους και εστιάζω στην προσωπική εξέλιξη και την
αλληλεγγύη όπως επίσης προσπαθώ να βλέπω το φως από απλές και ουσιαστικές
στιγμές καθημερινότητας. Το ότι έχω την υγεία μου εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι
είναι κάτι που θα με κάνει να νιώσω ευγνωμοσύνη, η επαφή μου με τη φύση ή η
έκφραση μέσω των τεχνών είναι επίσης για μένα τρόπος να βλέπω πιο χρωματιστή
την ζωή.
Είναι αλήθεια ότι οι ηθοποιοί πληρώνονται όχι και τόσο καλά και πως οι
συνάδελφοί σας αναγκάζονται και παράλληλα να επιβιώνουν κάνοντας άλλες
δουλειές. Ποια είναι η γνώμη σας πάνω σε αυτό;
Δυστυχώς έτσι είναι. Δεν αφορά όμως μόνο τον χώρο μου το φαινόμενο αυτό…
Γενικά οι μισθοί δε σου επιτρέπουν να ζήσεις με αξιοπρέπεια σε πολλούς
εργασιακούς χώρους κι έτσι αναγκάζεσαι να κάνεις τουλάχιστον δύο δουλειές.
Είστε από τους ηθοποιούς, που παίζετε σχεδόν όλο το χρόνο, σε διάφορες
παραστάσεις της πόλης μας. Πόσο σημαντικό είναι για έναν νέο άνθρωπο να
βρίσκει εύκολα δουλειά σε έναν τόσο δύσκολο χώρο;
Χρειάζεται να έχεις δυνατή πίστη, γερό στομάχι για τον καθημερινό αυτό αγώνα,
και να μην απελπίζεσαι γιατί οι απορρίψεις είναι μέρος της δουλειάς μας. Είναι
πολύ μεγάλη η ανασφάλεια και οι ευκαιρίες ελάχιστες. Εγώ σήμερα τυχαίνει να
είμαι ενεργή στον χώρο του θεάτρου αλλά η δόση της αβεβαιότητάς μου αρχίζει

μόλις τελειώσει ο κύκλος παραστάσεων. Έτυχε αυτόν το χρόνο να έχω μια συνέχεια
στις συνεργασίες μου και να υπάρχει μια καλή ροή! Δεν είναι κάτι που συμβαίνει
πάντα.
Πείτε μας, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να είστε παράλληλα σε παραστάσεις,
πρόβες και ότι άλλο μπορεί να προκύψει στο χώρο του θεάτρου;
Εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά για μένα που μένω λίγο πιο έξω από τη Θεσσαλονίκη
και οριακά δεν έχω στήσει αντίσκηνο επάνω στην Εγνατία. Ξέρεις ότι είναι όμως
αυτή η φύση της δουλειάς και το αποδέχεσαι. Έπειτα όσοι κουβαλάνε αυτή την
τρέλα… δεν μπορούν και χωρίς αυτό το τρέξιμο. Προσωπικά, πολλές φορές νιώθω
εξαντλημένη, παράλληλα ανακουφισμένη και γεμάτη.
Επιστρέφοντας στο έργο, εσείς ονειρευτήκατε ποτέ μία εργατική τάξη γεμάτη
δύναμη και αξιοπρέπεια;
Την ονειρευόμουν όταν ήμουν πιο μικρή… τώρα έχω πιστεί ότι αυτή η εργατική
τάξη, που αναφέρεστε, υπάρχει μόνο στον παράδεισο!
Σκεφτήκατε ποτέ να πείτε: «Φτάνει πια, δεν πληρώνω»;
Κάθε μέρα το σκέφτομαι. Παίρνω μια βαθιά ανάσα κι ύστερα πληρώνω!
Ένας νέος άνθρωπος και μάλιστα τόσο δραστήριος δεν μπορεί παρά να έχει
μελλοντικά σχέδια. Πείτε μας λίγα από αυτά.
Το όνειρό μου είναι να μπορώ να επιβιώνω υπηρετώντας και συνδυάζοντας τις δυο
τέχνες μου. Το θέατρο και το τραγούδι!

Σας ευχαριστούμε θερμά!
Συντακτική ομάδα The Magazine