Ο Γιάννης Φέρτης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών την Κυριακή 14 Απριλίου και σήμερα Τρίτη 16/4 πραγματοποιήθηκε η κηδεία του σπουδαίου ηθοποιού στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι του Γιάννη Φέρτη βρέθηκαν από νωρίς στο νεκροταφείο για να πουν το τελευταίο «αντίο» στον μεγάλο ηθοποιό του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Τραγική φιγούρα η τελευταία σύζυγός του, Μαρίνα Ψάλτη, η οποία δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της κατά τη διάρκεια της εξόδιου ακολουθίας.

Πλήθος ηθοποιών και καλλιτεχνών έδωσαν το παρών στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών για να αποχαιρετήσουν τον Γιάννη Φέρτη στην τελευταία του κατοικία. Οι γυναίκες της ζωής του, Μιμή Ντενίση, Ξένια Καλογεροπούλου και Τάνια Τσανακλίδου αλλά και εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού χώρου, όπως η Μαρινέλλα, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, ο Σταμάτης Φασουλής, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου κ.α.

Επιθυμία της οικογένειας ήταν, αντί στεφάνων, να ενισχυθεί οικονομικά το έργο του ταμείου αλληλοβοηθείας του σωματείου Ελλήνων ηθοποιών.

Δες φωτογραφίες:

Ποιος ήταν ο Γιάννης Φέρτης:

Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1938 και αποφοίτησε από τη σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν το 1958. Εμφανίστηκε πρώτη φορά στο θέατρο το 1959 στο έργο “Η ηλικία της νύχτας” του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ακολούθησαν έργα όπως “Όρνιθες” του Αριστοφάνη, “Ευρυδίκη” του Ζαν Ανούιγ, “Γλυκό πουλί της νιότης” του Τενεσί Ουίλιαμς, “Επικίνδυνη στροφή” του Τζον Πρίσλεϊ, “‘Ασκηση πέντε δακτύλων” του Πίτερ Σάφερ κ.α.

Έγινε συνιδρυτής του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου και εμφανίστηκε στα έργα “Καπιταίν Σελ, Καπιταίν Εσό” του Σερζ Ρεζβάνι και “Η μάνα” του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Από το 1967 και για μια δεκαετία, ως θιασάρχης μαζί με την Ξένια Καλογεροπούλου, ανέβασε σημαντικά θεατρικά έργα όπως “Ο γλάρος” του Αντόν Τσέχοφ, “Αφροδίτη και ντετέκτιβ” του Πίτερ Σάφερ, “Καημένε μου Μάρικ” του Αλεξέι Αρμπούζοφ, “Ο σοβαρός κύριος Ερνέστος” του Όσκαρ Ουάιλντ, “Η ηδονή της τιμιότητας” του Λουίτζι Πιραντέλο, “Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή” του Λουίτζι Πιραντέλο, “Ο δάσκαλος του Μπέρτολτ Μπρεχτ” και “Βρικόλακες” του Ερρίκου Ίψεν.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 πρωταγωνίστησε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο “Νυφικό κρεβάτι” του Γιαν ντε Χάρντογκ, με τον θίασο Καρέζη-Καζάκου στην “Παναγία των δολαρίων” του Γκάρσον Κάνιν και με τους Μάνο Κατράκη και Μελίνα Μερκούρη στο έργο “Συντροφιά με τον Μπρεχτ” του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Τη δεκαετία του 1980 ανέβασε με τον δικό του θίασο στο θέατρο Αθηνά το “Γλυκό πουλί της νιότης” του Τενεσί Ουίλιαμς, με συμπρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη, το “Μπεντ” του Μάρτιν Σέρμαν, “Το τέλος της κυρίας Τσέινι” του Φ. Λόνσντεϊ με συμπρωταγωνίστρια τη Μιμή Ντενίση, “Το παιχνίδι του έρωτα” του Πιέρ ντε Μαριβώ, τα “Οργισμένα νιάτα” του Τζον Όσμπορν, “Το πιο αληθινό” του Τομ Στόπαρντ, “Αμαντέους” και “Μαύρη κωμωδία” του Πίτερ Σάφερ, “Επικίνδυνες σχέσεις” του Κρίστοφερ Χάμπτον.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις “Ξενοδοχείο ο παράδεισος” του Ζορζ Φεντώ, “Λοκαντιέρα” του Κάρλο Γκολντόνι, “Καινούργια σελίδα” του Νιλ Σάιμον, ενώ συμμετείχε στις επιθεωρήσεις “Γελάς, Ελλάς, Αγελάς” και “Χορός του Οζαλ…όγγου”. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 συνεργάστηκε με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και ερμήνευσε τον Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ (1990) και τον ‘Αμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1991 και 1992).

Την περίοδο 1993-1995 ακολούθησε η συνεργασία του με τον Ρώσο σκηνοθέτη Γιούρι Λιουμπίμοφ στον “Γλάρο” του Αντόν Τσέχοφ, τους “Δανειστές” του ‘Αουγκουστ Στρίντμπεργκ και τον “Βυσσινόκηπο” του Τσέχοφ. Το 1997 ερμήνευσε τον Δον Ζουάν του Μολιέρου σε παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, ενώ πρωταγωνίστησε και σε άλλες παραστάσεις. Το 2000 συνεργάστηκε ξανά με το Αμφιθέατρο ερμηνεύοντας τον Φάουστ του Γιόχαν Γκαίτε.

Την περίοδο 2000-2001 πρωταγωνίστησε στο έργο “Ο θαυματοποιός” του Μπράιαν Φρίελ στο Απλό Θέατρο για το οποίο απέσπασε το Βραβείο Ερμηνείας Αιμίλιος Βεάκης. Το 2003 συνεργάστηκε ξανά με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» και πρωταγωνίστησε στην παράσταση “Προσωπική συμφωνία” του Ρόναλντ Χάργουντ, η οποία γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία για δύο σεζόν, ενώ συμμετείχε και στη μουσική παράσταση-αφιέρωμα των μαθητών της σχολής του Θεάτρου Τέχνης στους Κάρολο Κουν και Μάνο Χατζιδάκι “Ο ύμνος στους θεούς ας πάει” σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.

Το 2004 πρωταγωνίστησε στις “Τρεις αδελφές” του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς και το 2007 πρωταγωνίστησε στην “Επιστροφή” του Τζόζεφ Κόνραντ, όπου τιμήθηκε για την ερμηνεία του με το Θεατρικό Βραβείο Κοινού. Το 2008 πρωταγωνίστησε στην “Επιστροφή της γηραιάς κυρίας” του Φρίντριχ Ντίρενματ και το 2009 στον “Βυσσινόκηπο” του Τσέχοφ στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.

Το 2010 έπαιξε στο βραβευμένο έργο “Ο θεός της σφαγής” της Γιασμίνα Ρεζά και την περίοδο 2011-2013 στην παράσταση “Ο δρόμος περνάει από μέσα” του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ενώ το 2012 ερμήνευσε τον Πατέρα του ‘Αουγκουστ Στρίντμπεργκ. Την περίοδο 2014-2015 ερμήνευσε τον Θείο Βάνια του Αντόν Τσέχοφ. Το 2016 πρωταγωνίστησε στην παράσταση “Από τη σιωπή έως την άνοιξη” του Λεωνίδα Προυσαλίδη, τη διετία 2017-2018 στους “Ήρωες” του Ζεράρ Σιμπλερά σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, όπου και τιμήθηκε για την ερμηνεία του με το Θεατρικό Βραβείο Κοινού 2018 και το 2019 στο βραβευμένο έργο της Μαρίλια Σαμπέρ “Τόρες Ένας αληθινός καουμπόι”.

Σημαντική ήταν η συνεισφορά του Γιάννη Φέρτη στο Αρχαίο Θέατρο, τον ελληνικό κινηματογράφο (πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες) και την τηλεόραση (έπαιξε σε περισσότερες από 15 σειρές, με σημαντικότερες τη “Δασκάλα με τα χρυσά μάτια” και τον “Συμβολαιογράφο” το 1979), ενώ είχε «δανείσει» την ιδιαίτερα εκφραστική φωνή του σε πολλές διαφημίσεις για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

Είχε επίσης τραγουδήσει -αξέχαστο παραμένει το “Σαν με κοιτάς“, ντουέτο που έκανε το 1971 μαζί με την Αφροδίτη Μάνου και χρησιμοποιήθηκε ως ηχητική επένδυση για την ταινία “Εκείνο το καλοκαίρι”- , ενώ συμμετείχε σε τραγούδια και ως αφηγητής. Όπως για παράδειγμα το 1972 στο τραγούδι “Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω” του Γιώργου Νταλάρα, αλλά και στα κομμάτια “Τραγούδι του παλιού καιρού” και “Ελένη” του Μανώλη Μητσιά από τον δίσκο Αργοναύτες.

Φωτογραφίες: NDP